Na wat klachten vond ik mezelf wat jaren geleden terug in een wachtkamer van een instelling in Almere. De muren waren wit, er hing een ziekenhuisgeur en naast mij wachtten de meest uiteenlopende gevallen. Voor mijn gevoel heb ik twee uur in de wachtkamer gezeten, laat het een uur zijn.
Daar zit je dan, net een beetje uitgepuberd en niet wetende dat iemand zich behalve lichamelijk ook geestelijk flink beroerd kan voelen. Ik kon alleen hier terecht, de dichtstbijzijnde instelling op drie kwartier rijden van mijn dorpje. Ik wilde graag weten wat er aan de hand was en was bereid om aan elk onderzoek mee te werken.
Ik werd naar een kamer geleid. Tegenover mij zaten twee mannen in doktersjassen en een meisje dat in opleiding was. Er werden vragen gesteld. Ik moest antwoorden. Er werd geknikt. Ik had het idee dat ze vinkjes zetten, zoals ik het formulier bij bloeddonatie invulde: kijken of je geschikt bent. In de hoeken van de kamer hingen camera's.
De hele intake, de hele diagnose en het behandeltraject heb ik als bijzonder inhumaan ervaren. Met mij vele anderen. Er is een gigantische vraag naar goede zorg, maar zorgverzekeraars hebben gefaald in het afdoende inkopen ervan. Wachtlijsten worden langer, gesprekken onpersoonlijk en gestroomlijnd, duizenden mensen dreigen een behandelstop te krijgen. Zelf moest ik steeds twee weken wachten tussen de afspraken, moest ik wisselen van locatie en psychologen. Als een speelbal tussen zorgverzekeraar en zorgverlener: een nummertje.
Dan is er nog dat vreselijke stigma rond de GGZ en psychische problemen, voornamelijk op het platteland. Je mag blij zijn als je wat vrienden en familie hebt die je proberen te begrijpen. Bovendien bleef mijn hele schoolperiode voorlichting over burn-outs, stress, crises en depressies uit. Het hield zo'n beetje op na faalangst.
Mijn verhaal valt in het niet bij de 60.000 verwarde mensen waarmee de politie in 2016 in aanraking kwam. Ambulante zorg is vaak niet beschikbaar, waardoor het merendeel in een neerwaartse spiraal belandt. In 2018 hoeven gemeenten pas een plan van aanpak te hebben om deze crisisgroep te helpen. Komt nog eens bij dat geestelijke gezondheidszorg vaak te duur is voor mensen met een lager inkomen.
Nee, de grote GGZ-instelling heeft mij nooit veel geholpen. De psycholoog van de huisartsenpost wel: ik kon altijd terecht, we hadden gesprekken die ver uitliepen, ze nam de tijd en liet mij een normaal persoon voelen. Na ons laatste gesprek moesten we beiden even slikken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten